روزگار غریب

برام جالبه که تو خونه بچه ها از صب تا شب گاهی هم نیمه شب گوشی دستشونه و تو شبکه های اجماعی چرخ میزنن وقتی کاری ازشون میخام با غر و نق و تاخیر انجام میدن اما وقتی به من میرسه بعد از کلی کار و اشپزی  تا ی گوشه اروم میشینم که هم استراحت کنم هم فقط تو اینستا چند تا خبر و عکس و مطلب ببینم فوری از دستم میگیرن میگن ی دقیقه هم که نشستی با ما باش عجب زمونه ای شده بچه ها رئیس خونه شدن ما مطاع اوامر بدون تعقل و تفکر و احترامشون واقعا گاهی میپرسم اخه پس چرا اینطوره؟!!!!!

فرصتی برای پرواز...